Inmiddels is het 26 oktober 2022. Deze blog schreef ik tijdens de eerste lockdown. Het geeft weer hoe ik er als persoon in zat. En nu we nog steeds dealen met het virus zijn er ook andere situaties bij gekomen die veel vragen van onze veerkracht.
Deze blog staat nog steeds ter inspiratie. Om te laten zien wat er met mij gebeurde en ook het menselijke in ons te blijven zien.
Te laten zien dat veerkracht, ofwel psychologische flexibiliteit belangrijk is om te ontwikkelen. Om bij jezelf te kunnen blijven, dingen die we niet kunnen veranderen te accepteren en onze verantwoordelijkheid te nemen voor wat we wél kunnen.
Lees hieronder mijn ervaring.
Vorige week zat ik er even doorheen. Ik had een onbestemd gevoel, was onrustig en heel gespannen. Ook al was het wel verwacht, de drie weken verlenging aan maatregelen zorgden ervoor dat ik net even over een randje werd geduwd.
Freefall in een negatieve spiraal
Een freefall in een angstig gevoel met allerlei gedachten als “wie ben ik en waar ben ik eigenlijk mee bezig?” Heel veel vragen die beginnen met “waarom”. En die te maken hebben met het verleden of met de toekomst.
Als ik angstig word wil ik duidelijkheid. En de vragen die ik mezelf stel zorgen eigenlijk alleen maar voor meer onduidelijkheid.
De onzekerheid wordt alleen maar groter.
Eronder zit de behoefte aan controle die door de huidige situatie wordt versterkt. Hoe lang gaat dit nog duren? Wat gaat er van me verwacht worden? Hoe ziet het leven er straks uit?
Maar niemand weet dit. Het is onmogelijk om controle te hebben over wat er nu is en over wat er gaat komen. En eigenlijk is dit altijd het geval in het leven, maar het virus maakt het nog meer zichtbaar.
Wat kun je doen om veilig te landen
Ik schiet dus in piekeren, hard werken, doorgaan en doen, veel doen.
Vorige week werd ik me weer heel bewust hiervan. De balans tussen stilstaan en naar binnen keren en het werken aan mijn onderneming was zoek.
Ik kon me steeds moeilijker focussen en voelde dat ik erg in een weerstand zat. Op zich doe ik het best goed op alleen zijn, dus dit was nieuw. Vragen en ontvangen van hulp deed ik ook niet zo snel. Ik wilde altijd onafhankelijk zijn en dingen zelf doen en oplossen.
Gelukkig ben ik hier al enorm in gegroeid en heb ik met vrienden en business maatjes kunnen praten. Hierdoor kreeg ik weer rust en merkte ik dat ik mijn ouders wilde en dichtbij familie zijn.
Sinds vrijdag zit ik weer op mijn oude kamer. Met een tafeltje om aan te werken, uitzicht op bomen en geluiden van vogels. De laatste dagen heb ik gebruikt om wat tot rust te komen en te genieten van de kleine dingen.
Het droppen van een verjaardagskado bij mijn oom. Een stukje rijden door de dorpen waar we vroeger reden. Over het “citroën-weggetje” met het slechte asfalt. Vroeger hadden we een citroen met goede vering. Dat was altijd een feestje als mijn moeder daar, net even harder dan was toegestaan, over heen reed. Dan voelde je die kriebel onder in je buik als je een stukje valt.
Het nieuwe huis van mijn oom en tante bewonderen. En daar in de tuin zitten met uitzichten over het platteland van Groningen. Pizza eten en serie kijken met mijn ouders. De warmte van de houtkachel. Alle drie aan het werk in één huis. Kijken hoe mijn ouders zich aanpassen aan het online lesgeven. Klusjes doen in en om het huis.
Het helpt om weer naar het hier-en-nu te komen. Weer contact te maken met je kernwaarden. Te kijken wat je kan doen om er actie op te ondernemen.
Terug naar mijn roots
Met een auto vol spullen en mijn kat ging ik dus terug naar het noorden van Nederland. Terug naar mijn roots. Niet meer stoer doen, niet meer de onafhankelijke, niet meer dat masker van “het gaat wel prima en ik red me wel”.
Ik kijk terug op hoe ik hier nu mee ben omgegaan en hoe anders dat is vergeleken met jaren geleden. Ik voel me dankbaar voor wat ik geleerd heb. Dat ACT (Acceptance and Commitment Training) op mijn pad is gekomen en ik daar nu anderen mee kan helpen.
ACT is voor mij geen methodiek met oefeningen meer. Het is echt een manier van leven geworden en het is in mijn DNA gaan zitten. Dat ik me mens mag voelen met alles wat daarbij komt kijken. In contact sta met de angst, maar me niet erdoor laat leiden. Juist bewuster kan kiezen en weet wat ik nodig heb.
De veerkracht die ik heb ontwikkeld heb ik nu weer ervaren.
Een nieuwe manier van leven
Er is geen vast stappenplan om je leven te leven. In de basis gaat het over kiezen voor ervaring en niet voor vermijding.
Bereid zijn te voelen wat er in je omgaat. Los te laten wat je niet kunt veranderen. Richting kiezen en toegewijde actie ondernemen op basis van je kernwaarden.
Elke dag is weer een nieuwe dag. We zijn continue in beweging.
Ik weet dat het voor iedereen op dit moment anders is en dat iedereen zijn of haar eigen uitdagingen heeft. Ook ik merk dat ik keuzes maak die wat los maken in anderen of andersom. En ik zie het ook om mij heen bij anderen. Af en toe lijkt onbegrip de kop op te steken en willen we vasthouden aan wat we zelf denken dat het beste is.
Wat ik wil meegeven is dat je deze periode kunt benutten om dieper in jezelf te gaan wortelen. Je basis te versterken, over jezelf te leren en te groeien. Je kwetsbaar op te stellen en open te zijn over hoe het echt met je gaat. Zoek de verbinding met de ander vanuit die kwetsbaarheid.
Proberen te vertrouwen op wat er nu is en wat mag komen.
En voor de mensen die ook graag onafhankelijk zijn. Durf om hulp te vragen en deze te ontvangen op het moment dat je dit nodig hebt.
Wil jij leren kiezen voor ervaring en niet voor vermijding? Keuzes maken die goed voor je zijn?
Dan is de masterclass Krachtige Keuzes iets voor jou! Kijk hier voor meer info!