Ik kom net terug van de fysio. Hij vroeg of ik wel eens eerder bij een fysio ben geweest. Ik gaf aan dat ik ze al niet meer op beide handen kan tellen.
Jarenlange onbewuste stress en het vele zittende werk hebben ervoor gezorgd dat spieren in mijn nek en rug vermoeid zijn geraakt. Ik had periodes regelmatig last van hoofdpijn door spanning. Als het weer te erg werd ging ik naar de fysio. Even verlichting van de klachten en weer door met hetzelfde.
Als ik de definitie van insanity bekijk besef ik me dat ik hier een expert in was geworden:
De definitie van ‘insanity‘. “Insanity is doing the same things over and over again expecting different results”
Ik heb veel te lang rondgelopen in cirkeltjes. Het is vergelijkbaar met dat je te lang iets doet wat niet goed voor je is en je hieraan went. Ik richtte me op de klachten en niet op de oorzaak ervan. Ik deed aan symptoombestrijding. Ik bleef veel te lang in werk zitten wat al lang niet meer bij me paste.
De symptomen zorgden ervoor dat ik in een vicieuze cirkel belandde. Het ging weer even goed als ik er aandacht aan besteedde en ik kon weer vooruit. Maar die vicieuze cirkel werd ondertussen ook een negatieve spiraal. Beetje bij beetje ging het iets minder goed met me. Na verloop van tijd waren de periodes waarin het weer even goed ging steeds korter.
De urgentie om toch echt iets aan de oorzaak te gaan doen werd groter. Net zoals nu bij de fysio waar ik mij besef dat het belangrijk is de oorzaak aan te pakken.
Ik wil dat dit de laatste fysio is waar ik naartoe ga. Ik doorbreek nu patronen van te lang zitten en te weinig bewegen. Ik train de spieren die zorgen voor een goede houding en ontspan veel beter dan eerder. Ik leef bewuster en vind dit een belangrijk domein om me verder in te ontwikkelen.
Mijn top drie excuses om in mijn baan te blijven deel ik hieronder met je. Zodat je sneller kunt herkennen of jij ook aan symptoombestrijding doet en je niet, net zoals ik, kostbare tijd verliest.
1. Het gaat wel prima
Als iemand vroeg hoe het met me ging antwoordde ik altijd met dat het wel prima ging. Ik had een baan en eentje waarin ik me wel kon ontwikkelen. Er is altijd wel iets te leren. Geen jaar was hetzelfde, er gebeurde altijd veel en er was uitdaging.
Ik dacht dat dat het belangrijkste voor me was. En dus ging het wel prima. Alleen voelde ik diep van binnen dat ik niet meer echt op mijn plek zat. Maar dat vond ik een ongemakkelijk gevoel. Dus focussen op wat allemaal wel goed was zorgde voor het algemene gevoel van ‘prima’.
Maar wat is prima? Achteraf gezien voelde het altijd alsof ik afgevlakt was. Ik was niet echt aan het voelen hoe het ging en antwoordde op de automatische piloot. Want om nou echt dat gesprek aan te gaan, daar zag ik tegenop.
Zeg jij ook vaak dat het wel prima met je gaat op je werk? En voel je ondertussen dat er iets niet klopt? Merk je dat je geforceerd focust op wat er wel goed is en dit als excuus gebruikt? Kijk jezelf dan aan in de spiegel, het is dan echt tijd om hier mee aan de slag te gaan.
2. Ik heb belangrijkere dingen te doen
Het kwam voor mijn gevoel nooit goed uit om de oorzaak aan te pakken. Ik had altijd belangrijkere dingen te doen.
Sporten, vakantie, leuke dingen doen met vrienden. Best een leuke manier om aan symptoombestrijding te doen. Ik wilde ook eerst zeker weten wat ik wel wilde dan kon ik daarna wel hiermee aan de slag. Dus af en toe ging ik nadenken over wat dat dan was. En ik kwam er niet uit. Dus verschoof mijn focus weer naar alle andere belangrijke dingen.
Liever koos ik voor de korte termijn beloning van maar weer een vakantie boeken, lekker uit eten, sporten, series kijken. Superleuk! Tot dan op maandagochtend weer dat besef kwam en ik mij realiseerde dat ik weer een week voor de boeg had. Een week waarin ik uitkeek naar de avonden en weekenden.
Elke keer was daar weer een keuzemoment. En elke keer koos ik voor iets anders om maar niet met het onrustige en besluiteloze gevoel aan de slag te hoeven. Ik werd steeds meer ontevreden en ongelukkiger in mijn werk. En dat sijpelde door in mijn privé leven. Ik werd er geen beter mens van en raakte mezelf meer kwijt. Ik ging meer klagen, werd passief en had weinig energie.
Dus wat is er nou echt belangrijker dan je eigen pad te ontdekken? Voordat je jezelf verliest in alle andere “belangrijke” dingen, kun je beter de oorzaak gaan onderzoeken.
3. Ik doe zinvol werk toch?
Ik ben loyaal en heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik dacht dat ik het niet kon maken om weg te gaan. Ik maakte mezelf belangrijk en dit was achteraf gezien ook een strategie. Door hard te werken en hier betekenis uit te halen was het voor mijn gevoel heel zinvol wat ik deed. Maar dit was echt een mindfuck.
Ik had er nooit echt bij stil gestaan wat zinvol voor mij betekent. Hard werken voelde zinvol. Je doet iets, boekt resultaten en je bent productief. Maar nu weet ik dat betekenisvol werken voor mij niet zit in meetbare productiviteit. In het afstrepen van mijn to do’s. Dat geeft even een fijn gevoel, helemaal als het lukt om al je taken af te ronden. Maar op de lange termijn is het voor mij niet zinvol om van de ene to do lijst naar de andere te werken.
Als je echt niet meer gelukkig bent in je werk. Als je merkt dat je wat mist, dat het energie kost, je geen voldoening geeft. Waarom blijf je dan steeds in rondjes draaien? Wordt niet zoals ik een expert in insanity: denken dat het wel gaat veranderen, terwijl je steeds hetzelfde blijft doen.
Het is echt de moeite waard om te gaan onderzoeken wat zinvol werk betekent voor je. Wat echt vanuit jou komt en niet wat je (onbewust) is opgelegd door je omgeving.
Ga het aan. Zet een eerste stap en maak dit een belangrijk onderwerp. Verschuif je focus. Want was is er nou echt belangrijker dan dat jij goed in je vel zit en werk doet wat echt goed bij jou past?
